Przedszkole Nr 113 „Przedszkole w Tęczowym Kręgu” w Warszawie

O CZYM WARTO WIEDZIEĆ

 

Debiut w przedszkolu to niełatwa sprawa.
Malucha czekają poważne zmiany w życiu, często trudne do zaakceptowania, ale to co nowe wcale nie musi być niedobre. Do trudnych sytuacji trzeba po prostu dziecko przygotować.
Dziecku, rodzicom i sobie życzymy, aby ten pierwszy krok do samodzielności łączył się z miłymi przeżyciami.

 

 NADAJĘ SIĘ DO PRZEDSZKOLA BO:

• ZOSTAJĘ NA TROCHĘ BEZ MAMY.
• UMIEM SIĘ UBRAĆ I ROZEBRAĆ /jeszcze nie całkiem samodzielnie/.
• UMIEM SIĘ SAM ZAŁATWIĆ I UMYĆ RĘCE /czasem ktoś mi pomaga/.
• SAM JEM /chociaż nie robię tego szybko/.
• MÓWIĘ ZDANIAMI /to nie największy problem bo w przedszkolu się nauczę/.

 

PIERWSZE DNI W PRZEDSZKOLU

Kochana mamo i tato. Boję się zostać bez Ciebie w nowym miejscu. Jest tu tyle dzieci  i dużo pań. Wszystko mi się miesza: nie wiem czy przyjdziesz po mnie, czy wrócisz, czy jeszcze mnie kochasz, kiedy trzeba jeść, leżakować, wstawać na podwieczorek. Niedługo będę dzielny i chętnie pójdę do przedszkola, potrzebuję tylko trochę czasu. Jeśli chcesz mi pomóc:

• Opowiedz mi każdego ranka, jak będzie wyglądał mój dzień,
• Przyprowadzaj mnie do przedszkola regularnie,
• Opowiedz mi co będziesz robiła jak ja będę w przedszkolu,
• Wybierzmy jedną drogę do przedszkola,
• Powiedz kiedy po mnie wrócisz,
• Proszę daj mi maskotkę z domu,
• Nie przejmuj się tym, że to co już umiałem zapomniałem w przedszkolu,
• Teraz potrzebuję pieszczot i uwagi z Twojej strony,
• Chcę wiedzieć, że ciągle jestem ważny dla Ciebie,
• Tylko wtedy, gdy pokażesz mi, że Ty też potrafisz wytrzymać beze mnie, będę mógł zająć się czymś innym, niż tylko byciem przy Tobie,
• Słuchaj moich opowieści o przedszkolu,

POZWÓL MI NAUCZYĆ SIĘ BYĆ SAMODZIELNYM TO DOBRE DLA MNIE I DLA CIEBIE.

 

.

 

 

PIERWSZEGO DNIA

Dziecko:

• piżamkę, podpisaną imieniem i nazwiskiem dziecka,
• kapcie, podpisane inicjałami dziecka, w woreczku
• koc i poszwę wielkości (60cm na 200cm) z wyszytym znaczkiem
• ręczniczek z wyszytym znaczkiem
• duża paczkę chusteczek higienicznych,
• Ubranko na zmianę ( majteczki, spodenki, podkoszulka..)- wieszamy w szatni w materiałowym worku
• misia lub inną Przytulankę, dzięki któremu łatwiej będzie rozstać się z mamą
• uśmiech na buzi i dobry humor.

SZANOWNI PAŃSTWO, RODZICE PIERWSZEGO DNIA PRZYNOSZĄ ZE SOBĄ:

• pewność, że dziecko sobie poradzi,
• zaufanie do nauczycielek i personelu przedszkola,
• uśmiech na twarzy, która będzie bardzo obserwowana przez dziecko i z której dziecko potrafi wyczytać dobre i złe emocje i dzięki nim nastroić się na cały dzień pozytywnie lub nie.

 

 

 JAK MOŻNA UŁATWIĆ DZIECKU ADAPTACJĘ W PRZEDSZKOLU

Szanowni Rodzice !

Już teraz należy zachęcać i motywować dziecko do :

• samodzielnego ubierania się w to, co nie stanowi dla dziecka problem
•  zapinania guzików, wkładania butów i zawiązywania sznurowadeł, lub zapinania bucików na "rzepy",
•  korzystania z sedesu, używania papieru toaletowego,
•  wycierania noska w chusteczkę,
•  samodzielnego mycia rączek,
• rysowania kredkami, farbami, zabaw plasteliną, modeliną,
•  spacerowania i nie używania wózka,
•  spożywania posiłków samodzielnie.

W naszym przedszkolu sporo uwagi poświęcamy prawidłowemu odżywianiu dzieci Zwracamy uwagę na to, by posiłki dla dzieci były atrakcyjne i różnorodne. Umiejętność gryzienia pokarmów jest konieczna, gdyż potrawy nie są miksowane. Zachęcamy do podawania dzieciom w domu do gryzienia: marchewki, kalarepki, jabłek.
Gdyby dziecko miało w przedszkolu problemy ze spożywaniem posiłków, przebieraniem się, załatwianiem potrzeb fizjologicznych, itp., otrzyma pomoc w każdej z tych dziedzin.

UBIERANIE DZIECKA DO PRZEDSZKOLA.

Zachęcamy Państwa do skompletowania dziecku odzieży wygodnej, przewiewnej i łatwej do ubierania przez samo dziecko:

• spodnie, spódniczki na gumkę nie za ciasną, nie za luźną,
•  buty wyjściowe łatwe do zakładania, zapinane na "rzepy" lub sznurowane. (nie drewniaki i nie śliskie),
•  ubranie na cebulkę, które zabezpiecza przed przegrzaniem lub zziębnięciem
•  kapcie na gumowej podeszwie, zakryte, nie sznurowane, na "rzepy", oznakowane inicjałami dziecka,
• nakrycie głowy: w okresie letnim - kapelusik, chusteczka dla dziewczynki, dla chłopca - czapka z daszkiem, w zimie - czapki.
•  piżamka wciągana, podpisana imieniem i nazwiskiem dziecka,
•  zapasowe: majteczki, koszulka, rajstopki, które będą przechowywane na półeczce dziecka w szatni i wykorzystywane, gdy zajdzie taka potrzeba
•  biżuteria: pozostaje w domu.

Należy zwrócić uwagę na sprawność suwaków w kurtkach dziecięcych. Dzieci nie potrafią same ich naprawić, nauczycielki pomagają, ale robią to kosztem nie zwracania uwagi na inne dzieci. 3-latki nauczą się szybko je zapinać i rozpinać, ale muszą być one sprawne.

Powyższe uwagi wypływają z troski o dzieci, dbania o ich bezpieczeństwo, z doświadczenia w pracy z dziećmi trzyletnimi. Mam nadzieję, że będą one pomocne dla Państwa.

ROZWÓJ DZIECI: O CO NALEŻY ZADBAĆ, A CZEGO UNIKAĆ ?

Dorosły nie może przebyć za dziecko drogi rozwojowej. Zadaniem dorosłego jest pomaganie dziecku w jego wspinaczce na kolejne szczeble rozwoju. Propozycje dorosłego nie mogą być za trudne, ani za łatwe, muszą być na miarę uczącego się dziecka. Trzylatek potrzebuje wsparcia i obecności osoby dorosłej. Nie wystarczy dać dziecku zabawkę i zachęcać do zabawy. Dorosły musi pokazać jakie możliwości zabawowe łączą się z daną zabawką, że można włożyć klocek jeden w drugi, że można rozkładać na części., itp. Ważne są gesty dorosłego, bo kierują dziecięcą uwagę na to, co jest istotne. Dorosły nie może za dużo mówić, bo 3-latek i tak nie zrozumie skomplikowanych wypowiedzi. Umiejętność skupienia uwagi jest niewielka, trwa ok. 5 - 10 minut, to dziecko ma dużo mówić i umieć skupić się na tym, co mówi dorosły.
Ważne jest porozumienie niewerbalne: mimika, gesty i sposób wyrażania emocji.

Trzylatek ucząc się kopiuje zachowania dorosłego:

• jeżeli dorosły jest pogodny, dziecko będzie reagować w podobny sposób,
•  jeżeli dorosły pokazuje, że jest mu miło, gdy wykonuje daną czynność, dziecko będzie z przyjemnością wykonywało różne zadania.
• Jeżeli dorosły będzie się cieszył z wykonanej do końca czynności, dziecko nie będzie skłonne do porzucania rozpoczętych zajęć.

Uwaga ! Jeżeli dorosły krzyczy, to i dziecko będzie krzyczało. Jeżeli dorosły mówi do dziecka podniesionym tonem, to ono będzie tylko taką mowę rozumiało i tylko na podniesiony głos reagowało. Gdy dorosły okazuje dziecku agresję , to będzie ono biło swojego misia lub rówieśników.

W trudnej sztuce wspomagania dziecka w jego rozwoju, ważne jest nie tylko to, co trzeba kształtować, ale i to w jaki sposób dorosły zachowuje się wobec dziecka.

KONTROLA POTRZEB FIZJOLOGICZNYCH

Uzyskanie kontroli nad wydalaniem kału i moczu jest bardzo ważnym krokiem w rozwoju małego dziecka. Gotowość do zdobywania tej umiejętności to jeden z etapów naturalnego rozwoju (jak nauka chodzenia). Gdy się pojawi wystarczy wspierać i zachęcać dziecko, stwarzać mu możliwości do wykazania się samodzielnością.
Dzieci osiągają tę gotowość w różnym wieku, u dziewczynek wcześniej, u chłopców później.
Kilka praktycznych porad:

• zachęcaj dziecko do siadania na nocniku, ale nie wywieraj nacisku,
•  staraj się sadzać dziecko na nocnik wtedy, gdy ma największą szansę na osiągnięcie sukcesu: po każdym posiłku, po wypitym napoju, po drzemce i wtedy, gdy zdradza objawy tej potrzeby,
• gdy dziecko osiągnie sukces, chwal je, bądź cierpliwy przy niepowodzeniu, nie irytuj się, nie okazuj wstrętu na widok zawartości nocnika,
•  korzystanie z nocnika jest czynnością intymną, dlatego powinno odbywać się w łazience w obecności jednej osoby dorosłej,
•  póki dziecku zdarza się jeszcze popuścić w majteczki poza domem pamiętaj o wysadzeniu dziecka przed wyjściem i załóż mu pieluszkę, latem można próbować spacerów bez pieluchy,
•  po kilku tygodniach korzystania sprawnego z nocnika w ciągu dnia, zachęć dziecko, by korzystało z ubikacji jak dorosły, (przy użyciu nakładki na sedes i stołeczka pod nóżki), bardzo ważną częścią tej czynności jest spuszczenie wody przez dziecko i umycie rączek,
•  kontrolowanie funkcji wydalniczych w ciągu nocy następuje później niż w ciągu dnia, najlepiej zaczekać do czasu, gdy dziecko samo przestanie się moczyć w nocy; jeżeli przez cały tydzień budzi się suche, zacznij je kłaść spać bez pieluchy,

Jeżeli po kilku tygodniach lub miesiącach przesypiania nocy "na sucho", następuje powrót nocnego moczenia, dziecko prawdopodobnie przezywa silny stres. Nie rób mu wymówek, nie karz za zmoczenie pościeli. Wykaż wyrozumiałość, jeśli będzie zdarzało się to często, wróć do pieluch na noc, aż dziecko odzyska równowagę.

 

ROZWÓJ SAMOKONTROLI ZACHOWANIA.

Rozwój: jeden z głównych celów wychowania. Polega na stopniowym przechodzeniu do samokontroli. Dorosłym zależy na tym, by dziecko było zdolne regulować swoje zachowania bez upominania z ich strony. Jeżeli to się uda, będzie to osiągnięcie rozwojowe dziecka i sukces wychowawczy dorosłych.
O dojrzałości emocjonalnej dziecka w dużej mierze świadczy to, że potrafi:

• unikać tego co groźne i szkodliwe,
• spokojnie czekać na to, czego nie może natychmiast dostać,
•  stosować się do poleceń i spełniać oczekiwania innych.

Przechodzenie z kontroli zewnętrznej do samokontroli trwa dosyć długo i wymaga dużego wysiłku ze strony dziecka i dorosłych. Ważny jest trzeci rok życia dziecka, gdyż w tym okresie zaczyna się rozwijać u dzieci intensywnie zdolność samokontroli zachowania. Chcą być samodzielne: ja sam, ja sama, to przejaw dążenia do swej niezależności. Tymczasem dorośli są skłonni wyręczać dziecko, spiesząc się, sami np.: ubierają dziecko, ucząc je w ten sposób bezradności.
 

Trzeci rok życia dziecka jest ważnym okresem:

• zdobywania wiedzy o sobie samym (samowiedzy, zwanej samoświadomością), oswajania się z wizerunkiem własnej osoby: uświadomienie schematu własnego ciała i dostrzeganie podobieństwa z innymi ludźmi,
•  kształtowania się poczucia własnej wartości (samooceny, zwanej samoakceptacją),
•  rozwijania zdolności do regulowania swoim zachowaniem,
•  dążenia do niezależności,

Wszystkie te umiejętności kształtują i wpływają na siebie wzajemnie. Powyższe umiejętności i osiągnięcia są fundamentem rozwijającego się poczucia własnej tożsamości, zwanego też poczuciem własnego Ja. Długo trwa budowanie własnego Ja, dziecko zbiera doświadczenia w zwyczajnych życiowych sytuacjach, w kontaktach z dorosłymi , z rówieśnikami, ze zwierzętami, zabawkami. Warto pomóc dziecku w budowaniu własnego Ja, ponieważ będzie mu łatwiej rozumieć siebie i innych, będzie mu łatwiej kontrolować swoje zachowania i rzadziej narazi się na karcące uwagi. Więcej będzie dziecięcej radości, śmiechu i rozwijającej zabawy.